Scha­de aan woning door droog­te grond niet lan­ger een stok ach­ter de deur voor brandverzekeraar

De droogte van de laatste jaren blijft niet zonder gevolgen. Door de dorre ondergrond lopen steeds meer woningen die gebouwd zijn op kleigrond zware schade op. Wanneer huizen door de droogte verzakken, is dat voor een deel te wijten aan de klimaatopwarming. Huizen die op kleigrond zijn gebouwd hebben daar méér van te lijden, de bodem krimpt en zakt in. Het probleem voor de gedupeerden is dat verzekeringsmaatschappijen soms weigeren om de schade te dekken waardoor de betrokken eigenaars met een gepeperde factuur achterblijven (Parl. St., Kamer, 2019-2020, DOC 55-1022/001, pp. 3-4).

Krachtens artikel 123, eerste lid, van de Verzekeringswet van 4 april 2014 (hierna kortweg de Verzekeringswet genoemd) dient de verzekeraar van een brandverzekeringsovereenkomst die dekking verleent voor eenvoudige risico’s verplicht waarborg te verlenen tegen enkele natuurrampen: een aardbeving, een overstroming, een overlopen of een opstuwing van openbare riolen en een aardverschuiving of grondverzakking.

Artikel 124, § 1, van diezelfde wet definieert de gebeurtenissen die als natuurramp worden beschouwd. Onder natuurramp wordt onder meer verstaan: d) “hetzij een aardverschuiving of grondverzakking, te weten een beweging van een belangrijke massa van de bodemlaag, die goederen vernielt of beschadigt, welke geheel of ten dele te wijten is aan een natuurlijk fenomeen anders dan een overstroming of een aardbeving”.

Brandverzekeraars weigerden aldus vaak om dekking te verlenen voor schade aan woningen vanwege droogte, omdat het krimpen van de hele ondergrond volgens hen geen “beweging van een belangrijke massa van de bodemlaag” is, en dus geen “aardverschuiving of grondverzakking” in de zin van artikel 124 §1, d) van de Verzekeringswet.

Via een interpretatieve wet trachtte de wetgever aan deze rechtsonzekerheid tegemoet te komen door te verduidelijken dat krimp van de bodem, te wijten aan droogte, als grondverzakking valt binnen het toepassingsgebied van de huidige Verzekeringswet en de brandverzekeraar eenvoudige risico’s dergelijke schadegevallen aldus verplicht moet dekken.

Verschillende verzekeraars en Assuralia verzochten het Grondwettelijk Hof om voormelde interpretatieve wet te vernietigen, in hoofdzaak wegens de terugwerkende kracht ervan.

Het Grondwettelijk Hof sprak zich thans uit over deze interpretatieve wet (Grondwettelijk Hof nr. 86/2023, 1 juni 2023 (vzw Assuralia e.a., nv Allianz Benelux).

Het Hof bevestigt dat een inkrimping van de bodem als gevolg van droogte (“een inklinken van een belangrijke massa van de bodemlaag dat geheel of ten dele het gevolg is van een langdurige periode van droogte”) een aardverschuiving of een grondverzakking vormt die de brandverzekeraar eenvoudige risico’s verplicht moet dekken en dat deze interpretatie werkt met terugwerkende kracht.

Volgens het Hof is het bestreden artikel 2 van de interpretatieve wet van 29 oktober 2021 derhalve een interpretatieve bepaling. De terugwerkende kracht van de bestreden bepaling wordt verantwoord door het interpretatieve karakter ervan en wijzigt niet de draagwijdte van de bepaling die het interpreteert.

DELEN: