Hof van Cas­sa­tie spreekt zich uit over de Dimona-aangifteplicht

Menig onder u weet ongetwijfeld dat iedere werkgever in België de verplichting heeft om voor elk van zijn werknemers een Dimona-aangifte uit te voeren.

Deze Dimona-aangifte betreft het elektronisch bericht waarmee een werkgever iedere indiensttreding of uitdiensttreding van een werknemer aangeeft bij de RSZ.

Lange tijd werd in de rechtspraak van de hoven- en rechtbanken gesteld dat de regels inzake de Dimona-aangifte louter tot doel hadden om de toepassing en de naleving van het Belgische socialezekerheidsstelsel te verzekeren.

De rechtspraak verwees daarbij consequent naar de regelgeving inzake Dimona, met name het KB van 5 november 2002, dat een uitvoering betreft van de wet van 26 juli 1996 tot modernisering van de sociale zekerheid.

Ook het Hof van Cassatie oordeelde in een recent verleden (arrest van 2 februari 2016) nog dat de Dimona-regelgeving enkel de toepassing van de Belgische sociale zekerheidsbepalingen beoogt en bijgevolg niet geldt ten aanzien van personen die beschikken over een A1-attest (attest dat de toepasselijke sociale zekerheidswetgeving bevestigt van een lidstaat van de Europese Unie, dat de Belgische sociale zekerheid uitsluit). Specifiek was het Hof in dit arrest de mening toegedaan dat de Dimona-aangifteverplichting dus niet van toepassing was op een gedetacheerde (schijn)zelfstandige die over een geldig A1-attest beschikte, maar arbeidsrechtelijk wél als werknemer van een Belgische opdrachtgever moest worden beschouwd.

Evenwel gingen er de laatste jaren meer en meer stemmen op in de rechtspraak en rechtsleer dat de Dimona-aangifte moet aanzien worden als een controlemaatregel ter handhaving van de gehele sociale wetgeving, inclusief de arbeidswetgeving. Aldus was er een tendens in de rechtspraak dat de Dimona-aangifteplicht zich eveneens uitstrekte tot het arbeidsrecht.

Deze rechtspraak wees daarbij, met verwijzing naar de regelgeving inzake sociale documenten, consequent naar het feit dat de Dimona-aangifteplicht het bijhouden van een personeelsregister vervangt.

Met betrekking tot vraagstukken inzake internationale tewerkstelling en/of detachering, meer concreet de (verboden) terbeschikkingstelling van (gedetacheerde) werknemers of zelfstandigen, oordeelden deze rechtspraak en rechtsleer dan ook nog zeer recent dat:

• het feit dat gedetacheerde werknemers over geldige / niet-ingetrokken A1-attesten beschikken

• niet automatisch betekent dat (vanuit arbeidsrechtelijk oogpunt) géén Dimona-aangifte zou moeten gebeuren.

In een zeer recent arrest van 19 april 2022,oordeelde het Hof van Cassatie nu in eenzelfde zin.

Het Hof sloot zich in dit arrest aan bij de tendens in de rechtspraak en bevestigde dat “de Dimona-aangifteplicht niet uitsluitend strekt tot het waarborgen van de aansluiting bij een sociaalzekerheidsstelsel en de naleving van de regelgeving ter zake, maar ook een instrument is in het kader van het arbeidsrecht, zodat de door de bevoegde buitenlandse overheid uitgereikte A1-verklaringen de Dimona-aangifteplicht niet uitsluit.”

Aldus komt het Hof van Cassatie in dit arrest terug op haar eerdere rechtspraak omtrent de ratio van de Dimona-aangifteplicht.

Dit arrest biedt voortaan voor eenieder in de praktijk belangrijke handvaten omtrent de doelstellingen van de Dimona-aangifteplicht binnen de context van detachering en/of de samenwerking met buitenlandse onderaannemers.

Naar alle verwachting zal dit arrest tevens bijdragen tot (meer) eensgezindheid in de rechtspraak van de hoven en rechtbanken.

In elk geval toont dit arrest des te meer aan dat het werken met personeel van buitenlandse onderaannemers belangrijke arbeidsrechtelijke vraagstukken met zich meebrengt, zodat het voor elke onderneming die dit doet van groot belang is hier grondig rekening mee te houden.

DELEN: